Ճարպակալում. հիվանդություն, որն ունի արդյունավետ բուժում

ոչ վարակային համաճարակ, քանի որ շուրջ երկու միլիարդ մարդ ավելորդ քաշ և ունիորոնց միջոցով կարելի է հաղթահարելխնդիրը,և արդյոք դրանք կիրառվում են Հայաստանում: Այս և այլ հարցերի շուրջ զրուցել ենք վիրաբույժ Լևոն Գրիգորյանի հետ:

Ո՞րն է խնդրի նման լայն տարածվածության պատճառը և ի՞նչ լուծումներ եք առաջարկում պացիենտներին:

ճարպակալումը դարձել մեծ տարածում ունեցող խնդիր, որի դեմ անհրաժեշտ է պայքարել: Վտանգավոր է հատկապես այն, որ ճարպակալումը հաճախ որպես հիվանդություն չի ընկալվում: Սակայն դա էՍա միայն էսթետիկ խնդիր չէ: Ինձ հաճախ են դիմում մարդիկ, որոնքառողջական լուրջ խնդիրներ են ունեցել

աստիճանիցև ոչ վիրահատական մեթոդներ են,ընդունված են ամբողջ աշխարհում և հաջողությամբ իրականացվում են նաև Հայաստանում:

500-700 մլ ծավալ ունեցող բալոնը մի կողմից մեխանիկորեն է լցնում ստամոքսը, իսկ մյուս կողմից՝ գրգռելով ստամոքսի հագեցման ընկալիչները, անընդհատ ապահովում է հագեցվածության զգացողություն: Սա բերում է ընդունվող կալորիաների նվազման, ինչի արդյունքում սկսվում է նիհարելու պրոցես: Ուրախությամբ կարող եմ նշել, որ մեթոդը շատերին է օգնել նիհարել և հասնել ցանկալի արդյունքների:

թեթև անզգայացմամբ: Պրոցեդուրան տևում է 10-15 րոպե: Մի քանի ժամ անցպացիենտը արդեն կարող է տուն գնալ: Սպասվելիք արդյունքը կախվածէ նաև պացիենտից, մասնավորապես նրանից, թե որքանով է նա հետևում բժշկի ցուցումներին: Ինչպես և ցանկացած հիվանդության դեպքում, այս պարագայում ևս հիվանդը պետք է ցանկանա բուժվել, միայն այդ դեպքում կարող ենք խոսել լավ արդյունքների մասին: Մարդիկ հաճախ կարծում են՝ հրաշք պետք է տեղի ունենա, բալոնի տեղադրումից հետո կկարողանան նույն կերպ սնվել, պասիվ կենսակերպով ապրել ու նիհարել: Այդպես չէ: Ճարպակալումը հետերոգեն հիվանդություն է և, ինչպես ես նշեցի, դրա դեմ պետք է իրականացնել թիմային՝ մուլտիդիսցիպլինար պայքար, և այդ թիմի կենտրոնում, իմ կարծիքով, հենց հիվանդն է կանգնած: Ներստամոքսային բալոնավորումը օգնող պրոցեդուրա է և թույլ է տալիս 6 ամիսների ընթացքում ձևավորել ճիշտ սնման մշակույթ:

արդյոք օտար մարմնի զգացողություն: Այդ ընթացում հնարավո՞ր է, որ այն պատռվի, և ինչքանո՞վ է վտանգավոր դա: Հետագայում հանելուց հետո ավելորդ քաշը չի՞ վերադառնում:

Բալոնի պատռվելու դեպքեր ես չեմ ունեցել, սակայն գրականության մեջ կան նման տվյալներ: Նման իրավիճակում հիվանդների մոտ դիտվում է մեզի գունափոխություն, ինչը ահազանգ է նրանց համար, որպեսզի վերջիններս շտապ դիմեն մեզ՝ բալոնը հեռացնելու համար:

ցանկացած այլ միջամտության դեպքում, շատ բան կախված է պացիենտի վարքից և ինքնատիրապետպան մակարդակից: Եթե մարդը չհոգա իր առողջության մասին, ոչ մի բժիշկ և ոչ մի մեթոդ չի կարող օգնել նրան: Սա բնավ չի նշանակում, որ մեղավորը պացիենտն է, ոչ: Մեղավորը հիվանդությունն է, և սա հիվանդություն է, որը, այո, երբեմն հնարավոր է բուժել զուտ կյանքի ձևի վերափոխմամբ իսկ երբեմն էլ դժվարությամբ կարելի է կառավարել անգամ շատ ագրեսիվ վիրահատություններով: Հենց նման հարցեր պետք է քննարկվեն բուժման սկզբում և միայն խնդրի խորության ամբողջական գնահատումից հետո, կարելի կլինի հասկանալ բուժման տակտիկան:

նվազեցնում են նաև ներծծման հնարավորությունները աղեստամոքսային տրակտից: Ստամոքսի օղակավորումը, ծալքավորումը և երկայնակի մասնահատումը ՝ sleeve gastrectomy-ն, ճարպակալման դեմ պայքարի առաջին տիպի վիրահատություններից են: Սրանք կատարվում են լապարասկոպիկ եղանակով, անվտանգության առումով ունեն գրեթե նույն ռիսկերը ինչ օրինակ լապարասկոպիկ խոլեցիստէկտոմիան: Ներկայումս ստամոքսի օղակավորումը գնալով աշխարհում էլ ավելի քիչ է կիրառվում, իսկ ստամոքսի երկայնակի մասնահատումը շատ տեղերում դիտվում է որպես «ոսկե ստանդարտ»: Վիրահատության միջին տևողությունը երկու ժամ է, հիվանդը տուն է գնում և 3-5 օր անց: Ստամոքսի երկայնակի մասնահատման վիրահատությունից հետո դիտվում է ավելորդ զանգվածի մոտ 50-70%-ի նվազում: Սա բավականին ֆիզիոլոգիական վիրահատություն է և խցանող կոմպոնենտից բացի, այս վիրահատության ժամանակ հեռացվում է նաև ստամոքսի այն հատվածը, որը սովի հորմոն արտադրող ակտիվ զոնաներից մեկն է: Այսպիսով՝ այս վիրահատությունը, ստացվում է, նույնպես ունի ազդեցության երկու մեխանիզմ:

Ընդհանուր և լապարասկոպիկ վիրաբույժ, բարիատրիկ վիրաբույժ, կոլոպրոկտոլոգ, բժիշկ-էնդոսկոպիստ: Նեղ մասնագիտացումները, որոնց տիրապետում եք, մեղմ ասած, քիչ չեն: Ինչպե՞ս եք հասցրել մասնագիտանալ բոլոր այս ուղղություններում:

վախեցնում է ինչ-որ բանի չիմացությունն է, ինչ-որ ինֆորմացիայի չտիրապետելը, իրավիճակները, որոնք ես չեմ կարող կանխատեսել: Այդ պատճառով էլ ես ամեն օր եմ սովորում, իմ հնարավորության սահմաններում հետևում աշխարհի փորձին ու նորամուծություններին: Նորագույն տեխնոլոգիաները նոր հնարավորություններ են ընձեռում ինչպես ուսման, այնպես էլ գործնական աշխատանքի համար: Կարծում եմ, որ ցանկության դեպքում սովորելու հնարավորություն միշտ կա:

8 ամիսներ վերապատրաստվեցի լապարասկոպիկ վիրաբուժության մեջ: Լապարասկոպիայի առավելությունները վաղուց հաստատված են և քննարկման ենթակա չեն, և եթե վիրահատությունը հնարավոր է կատարել լապարասկոպիկ, այն պետք է կատարվի լապարասկոպիկ համապատասխան մասնագետի առկայության պարագայում: համակարգում իրականացվող նման վիրահատությունները թույլ են տալիս ապահովել ներվիրահատական ավելի փոքր տրավմատիզմ, հետվիրահատության առավել թեթև ընթացք ու հիվանդի արագ կազդուրում: Իհարկե, լապարասկոպիկ մեթոդը ունի նաև սահմանափակումներ և դրա կիրառումը պետք է լինի ոչ թէ ինքնանպատակ, այլ այն պետք է կիրառվի հաշվի առնելով բոլոր ցուցումները և հակացուցումները, առավելությունները և թերությունները:

Եվ վերջում մի հարց: Սպիտակ խալաթը հանելուց հետո կարողանում ե՞ք մոռանալ խնդիրները, որ կան հիվանդանոցում:

աշխատավայրում մինչև կեսգիշեր մնալուց հետո, տանը կտրվել աշխատանքից, բայց դժվար է: Հատկապես, եթե բարդ վիրահատություն ես կատարել, միտքդ միշտ տվյալ հիվանդի հետ է, իսկ վիրահատությունը ասես անվերջ մի տեսաֆիլմ կրկին ու կրկին պտտվում է մտքումդ, անգամ եթե դու քնած ես: Խնդիրը մոռանալու համար, կարծում եմ այն լուծել է պետք: Եվ այո, երբ ստացվում է լուծել խնդիրը, ես այն մոռանում եմ: Մոռանում եմ, որովհետև ամեն օր գալիս են նոր խնդիրներ, որոնց վրա է պետք կենտրոնանալ և հաղթահարել: Չեն մոռացվում միայն չլուծված խնդիրները: Դրանք չեն էլ կարող մոռացվել, որովհետև ես դրանց լուծումը դեռ փնտրում եմ: Միգուցե նաև սա է այն շարժիչ ուժը, որը ինձ տարբեր ափեր է գցում լուծումներ փնտրելու և չլուծված խնդիրները մոռանալու համար: