Ասելիք պլաստիկ վիրաբուժության մեջ
Բոլորը գիտեն ժամանակակից պլաստիկ վիրաբուժության հնարավորությունների ու հրաշքների մասին։Պլաստիկ վիրահատությունը շտապ օգնություն է նրանց համար, ովքեր երազում են շտկել արտաքին ձեռքբերովի կամ բնածին թերությունները, բայց, ինչպես ասում են, պլաստիկ վիրաբուժությունը կարող է շատ բան, բայց ոչ ամեն ինչ։ Ցանկացած պրոֆեսիոնալ պլաստիկ վիրաբույժ իր պարտքն է համարում պացիենտին ազատել պատրանքներից։ Ոչ բոլոր պատրանքներն են իրագործելի ու ոչ բոլոր խնդիրներն են լուծվում պլաստիկ վիրաբույժի "կախարդական" նշտարով։ Նա չի կարող կորեկցիայի ենթարկել նաև հոգին կամ սխալ վերաբերմունքը սեփական անձի հանդեպ։ Երբեմն պլաստիկ վիրաբույժից պահանջում են անհնարինը։ "Երևակի" զրուցակիցն է "Ռինո" էսթետիկ վիրաբուժության կենտրոնի Պլաստիկ վիրաբուժության բաժանմունքի վարիչ Աշոտ Լյուդվիգի Միքայելյանը։
-Հայաստանըհայտնի է ռինոպլաստիկայի` քթի ձևի շտկման վիրահատությունների ծավալով: Մի՞թե պլաստիկ վիրաբուժության մյուս ուղղությունները` լիպոսակցիա, տարիքային փոփոխությունների շտկում, մամոպլաստիկա և այլն, զարգացման միտում չեն արձանագրում:
-Հայաստանում քթի վիրահատության ծավալները միշտ մեծ կլինեն, որովհետև ունենք գենետիկական «հայկական» քիթ, որը մասնագիտական գրականության մեջ հայտնի է, որպես «հռոմեական» քիթ, բայց քանի որ ավելի շատ հայերի մեջ է հանդիպում, «հայկական» ենք կոչում: Ի դեպ, եթե հետաքրքրվեք, կտեսնեք, որ տարբեր երկրներ աչքի են ընկնում պլաստիկ վիրահատությունների այս կամ այն ուղղության գերակայությամբ. ԱՄՆ-ում առաջին տեղում լիպոսակցիան է` ճարպի հեռացումը, Ռուսաստանում` մամոպլաստիկան, Չինաստանում` աչքերի մեծացումը և այլն: Սակայն սա չի նշանակում, թե պլաստիկ վիրաբուժության մյուս ուղղությունները Հայաստանում զարգացած չեն: Շատ են այն պլաստիկ վիրաբույժները, ովքեր զբաղվում են տարիքային փոփոխությունների շտկմամբ, մամոպլաստիկայով, վերականգնողական պլաստիկ վիրաբուժությամբ: Պարզապես այդ վիրահատությունների դիմելիությունն է ցածր: Մեր հայ կանայք հազվադեպ են տարիքային փոփոխությունների պլաստիկ շտկմամբ (մաշկի ձգում, կնճիռների վերացում, լիպոսակցիա, մամոպլաստիկա) զբաղվում, քչերն են փորձում կորեկցիայի ենթարկել այլ վիրաբուժական միջամտություններից ու վնասվածքներից մնացած հետքերը: Սա պայմանավորված է նաև հասարակության սոցիալական վիճակով: Այդ ուղղություններում փորձի պակասը լրացնում եմ Մոսկվայում կատարած վիրահատություններով, նաև միջազգային թրեյնինգների ու մասթեր-կլասների մասնակցելով: Չմոռանանք, որ էսթետիկ վիրահատությունը շռայլություն է, որը մարդն իրեն կարող է թույլ տալ կամ չտալ: Պատահական չէ, որ ոչ մի երկրում այն չի ներառվում պետպատվերով բուժման կամ բժշկական ապահովագրական ցուցակներում, որովհետև պետությանը ավելի շատ հետաքրքրում է առողջ և աշխատունակ քաղաքացին, ոչ թե գեղեցիկ:
-Այնուամենայնիվ, գնալով ավելի շատ կանայք ու աղջիկներ, արդեն նաև արական սեռի ներկայացուցիչներ են ձգտում փոխել իրենց արտաքինը, համապատասխանել իրենց պատկերացրած գեղեցիկի չափանիշներին: Ի՞նչ դրական ու բացասական հոգեբանական վիճակների կարող է հանգեցնել այդ ձգտումը:
-Մեր օրերում մարդիկ ծանոթանում, ընկերություն են անում, սիրահարվում սոցիալական կայքերում` իրար միայն լուսանկարով տեսնելով: Եվ հետևաբար արտաքին տեսքն ու գրավչությունը առաջնային են դառնում մարդկանց համար: Իհարկե, եթե պացիենտը ցույց է տալիս Մեգան Ֆոքսի նկարն ու ասում` ուզում եմ այսպիսի քիթ ունենալ, պլաստիկ վիրաբույժը պետք է հասկանա` նա պարզապես ուզում է այդ քթի ձևն ունենալ, թե՞ ուզում է Մեգան Ֆոքս դառնալ: Եթե զգում ենք, որ այդ վիրահատության հետ նա կապում է իր կյանքի և էության մեծ փոփոխություն, հրաժարվում ենք վիրահատել, որովհետև քթի կամ այլ պլաստիկ վիրահատությամբ նրա կյանքում ոչինչ չի փոխվելու այնպես, ինչպես ինքն է ակնկալում, և հիասթափությունը մեծ է լինելու: Չենք վիրահատում նաև այն դեպքում, երբ տեսնում ենք, որ վիրահատության դիմում են հասարակության պահանջով կամ ուրիշի դրդմամբ: Իսկ եթե մարդն ադեկվատ է մոտենում խնդրին, պարզապես պլաստիկ կորեկցիա է անում, որովհետև բարդույթավորվում է, օրինակ, քթի ձևից ու վիրահատությունից հետո կհաղթահարի այդ բարդույթն ու ավելի անկաշկանդ կլինի, այդ դեպքում իհարկե օգնում ենք: Այդ առումով մեր գործում շատ կարևոր է խորհրդատվությունը, որի ժամանակ անպայման նաև խոսք է լինում դրական ու բացասական հավանական հետևանքների մասին: Այնպես որ, հիվանդի համար թաքուն կամ անհասկանալի ոչինչ չի մնում: Միայն բոլոր հարցերի պատասխանները ստանալուց հետո ինքնուրույն է հանգում իր որոշմանը:
-Այսինքն՝ հնարավոր է նաև, որ պացիենտը հրաժարվի՞ վիրահատվելու նախնական որոշումից:
Այո, որոշ դեպքերում այդպես էլ լինում է: Միշտ համարել եմ, որ եթե հնարավոր է խնդիրը լուծել ոչ վիրահատական եղանակով, հոգեբանի կամ մտերիմների օգնությամբ, ոչ տրավմատիկ միջոցներով, ապա պետք չէ վիրահատել: Վիրահատության պետք է դիմել միայն այն դեպքում, երբ խնդիրն անլուծելի է մնացած բոլոր տարբերակներով: Մարդիկ հաճախ են դիմում մեզ խորհուրդի համար` վիրահատվեն, թե ոչ: Մեր միակ խորհուրդն այդ դեպքում սա է՝ դա ձեր որոշումն է, բժիշկն իրավունք չունի խորհուրդ տալու: Առաջին հերթին նրան պետք է դուր գա հայելում իր արտացոլքը, նա՛ պետք է փոխի վերաբերմունքը սեփական անձի հանդեպ: Հաստատ Առնո Բաբաջանյանը նույն տաղանդավոր կոմպոզիտորն էր լինելու, անգամ եթե վիրահատեր քիթը, Շառլ Ազնավուրն էլ` նույն հռչակավոր շանսոնիեն, անգամ եթե քթի կորեկցիա չաներ:
-Պլաստիկ վիրաբուժությունը հայկական բժշկական տուրիզմի առաջին եռյակում է: Ինչու՞ են արտասահմանցիները նախընտրում այստեղ պլաստիկ վիրահատություն անել:
-Իհարկե դա միայն մատչելի գնով պայմանավորելը սխալ կլինի, որովհետև բոլոր երկրներում կան թե՛ էժան, թե՛ շատ բարձր գնով վիրահատություններ անող բժիշկներ: Բացի այդ Հայաստան գալը, վիրահատական և հետվիրահատական շրջանում այստեղ մնալը մի քանի անգամ գերազանցում են բուն վիրահատության գումարին: Բայց գալիս են, որովհետև վստահում են, որովհետև գիտեն մեր բժիշկների հաջող փորձի մասին: «Ռինո» պլաստիկ վիրաբուժության կենտրոնի մեր բաժանմունքում յուրաքանչյուր երկրորդ, երրորդ պլաստիկ վիրահատության դիմողը արտերկրացի է լինում: Իհարկե փորձում ենք առավելագույն հարմար պայմաններ ստեղծել նրանց համար, հետվիրահատական շրջանը կրճատել, երաշխավորել, որ հնարավոր բարդացումներ առաջանալու դեպքում անպայման կօգնենք: Ի դեպ մեր բաժանմունքում հենց սկզբից պացիենտին առաջարկվում են լավագույն բուժական միջոցն ու տեխնոլոգիան: Մեր աշխատանքային սկզբունքն է՝ ռիսկի չդիմել և մաքսիմում էֆեկտիվ դեղամիջոցներով աշխատել:
-Պլաստիկ վիրաբուժությունը հատկապես վերջին տարիներին լայն տարածում ստացավ` կապված պահանջարկի մասշտաբների հետ: Դա նաև ենթադրում է վիրաբուժական տեխնոլոգիաների, նյութերի ու սարքավորումների անընդհատ զարգացում: Հայ պլաստիկ վիրաբույժները հասցնու՞մ են հետևել այդ զարգացման տեմպին:
-Այլընտրանք չունեն: Տեմպը պահելու համար անգամ բավարար չէ համացանցով ու համապատասխան մասնագիտական գրականությամբ նորություններին հետևելը: Պլաստիկ վիրաբույժները պետք է շարունակաբար մասնակցեն տարբեր համաժողովների, մասթեր-կլասների, միջազգային հանդիպումների, որոնց ընթացքում քննարկվում են տարբեր երկրների փորձն ու ձեռքբերումները: Ի դեպ պլաստիկ վիրաբուժության այդ միջազգային ամբիոնում հայ պլաստիկ վիրաբույժներն ունեն իրենց ասելիքը ռինոպլաստիկայի ոլորտում: Որովհետև եթե որևէ երկրում կոնկրետ գործողությունը ավելի շատ է արվում, անկախ երկրի զարգացվածության մակարդակից, ժամանակի ընթացքում այն սկսում է ավելի լավ արվել, փորձը շատանում է, հմտությունները կատարելագործվում են, այնպես որ, ինքդ էլ կարող ես որոշակի ինֆորմացիա հաղորդել նրանց: Ճիշտ է` դեռ կան լազերային ու էնդոսկոպիկ տեխնոլոգիաներով պլաստիկ վիրահատական ուղղություններ, որոնց համար պահանջվող սարքավորումները և նյութերը դժվար է Հայաստանում գտնել: Սակայն դրանք վերաբերում են հիմնականում քիչ պահանջարկ ունեցող վիրահատական միջամտություններին: Իսկ մյուս ուղղություններում մեր բժիշկները չեն զիջում արտասահմանցի գործընկերներին, ավելին՝ թող գոռոզ չհնչի, քթի պլաստիկ վիրահատության ոլորտում հայ բժիշկների փորձը բավական ուսանելի է նրանց համար:
