ԵՐԵԽԱՆԵՐԻՆ ԲՈՒԺԵԼՆ ԱՎԵԼԻ ՀԵՇՏ Է. ԱՐԱ ԱՅՎԱԶՅԱՆ

Երբ փոքրիկը հիվանդանում է կամ ընկնում և լուրջ տրավմա է ստանում, դա շատ ավելի մեծ սթրես է ծնողների համար, քան հենց երեխայի: Այդ պատճառով մանկական բժիշկը պետք է կարողանա. նախ՝ հանգստացնել երեխային և շեղել նրան ցավի մասին մտքից, երկրորդ՝ համոզել ծնողներին, որ իրենց բալիկը հուսալի ձեռքերում է, և խուճապի մեջ ընկնելու կարիք չկա:

Հենց այդպիսի ունակություններով օժտված բժշկի և կենսուրախ մարդու՝ Վնասվածքաբանության և Օրթոպեդիայի գիտական կենտրոնի Մանկական օրթոպեդիայի և վնասվածքաբանության բաժանմունքի վարիչ, օրթոպեդ-վնասվածքաբան,  բժշկական գիտությունների դոկտոր Արա Աշոտի Այվազյանի հետ է մեր այսօրվա զրույցը:

-Պարոն Այվազյան, թերևս սկսենք ձեզ մոտ իրականացվող բուժումների թվարկումից:

- Օրթոպեդիայի և վնասվածքաբանության կենտրոնում զբաղվում ենք մանկական օրթոպեդիային և վնասվածքաբանությանը վերաբերող ցանկացած խնդրով. ծուռվզություն, ծուռթաթություն և ծուռձեռություն, սինդակտիլիա և պոլիդակտիլիա, վերջույթների դեֆորմացիաներ, վերին և ստորին վերջույթների հոդերի շարժման սահմանափակում, ազդրի բնածին հոդախախտ, ցանկացած ձևի կոտրվածքներ, հենաշարժիչ համակարգի բարորակ ուռուցքներ և ուռուցքանման հիվանդություններ, այլ բնածին և ձեռքբերովի արատներ, ինչպես նաև մանկական ուղեղային կաթված (ДЦП): 

- Ի՞նչ պետք է իմանա ծնողը, որն ուզում է երեխային զերծ պահել օրթոպեդիկ հիվանդություններից:

-Ոսկրերի և հոդերի հետ կապված շատ հիվանդություններ նկատելի չեն, քանի դեռ երեխան չի քայլում: Իսկ եթե խնդիրը հայտնաբերվում է մեկ տարեկանից հետո, դրա բուժումը կարող է տևել տարիներ: Այդ պատճառով երեխայի պարբերական հետազոտությունների շարքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ պետք է լինեն օրթոպեդի հետազոտությունները: Երբ երեխան ծնվում է, ծնողին տալիս են «Երեխայի առողջության անձնագիր», որտեղ հստակ նշված է, թե որ բժշկի մոտ քանի անգամ և քանի ամսեկանում պետք է տանել երեխային: Այդ ցանկում կա նաև օրթոպեդը, բայց ցավոք՝ շատ ծնողներ այդ կետին ուշադրություն չեն դարձնում և հետագայում կանգնում են խնդրի առաջ:

-Վերջերս շատ ենք լսում դեպքեր, երբ նորմալ քայլող երեխան հանկարծ սկսել է կաղալ: Ինչի՞ հետևանքով դա կարող է լինել:

-Յուրաքանչյուր կոնկրետ դեպքում միայն բուժող բժիշկը կարող է ախտորոշում տալ: Բայց եթե երեխան սկսել է կաղալ ինչ-որ վիրուսային հիվանդություն տանելուց հետո, ապա դա կարող է կոքսիտ լինել: Կոքսիտը տարբեր հիվանդությունների երկրորդային արտահայտում է: Վիրուսային ինֆեկցիայից հետո երեխայի մոտ առաջանում է կոնքազդրային հոդի բորբոքում, հեղուկ է հավաքվում և երեխաները սկսում են կաղալ: Վերջին շրջանում կոքսիտների դեպքերը շատացել են: Խնդիրն այն է, որ կոքսիտը դժվար է ախտորոշել. ներհոդային խնդիրը ռենտգենով չի երևում, իսկ ստիպել երեխային անշարժ պառկել և անցնել ՄՌՏ հետազոտություն՝ շատ դժվար է: Այդ պատճառով մենք լայնորեն կիրառում ենք սոնոգրաֆիա: Դրա շնորհիվ ոչ միայն ախտորոշում ենք, այլև հսկողության տակ ենք պահում բուժման ամբողջ ընթացքը, ստուգում ենք, թե որքանով են դեղերը օգնում:

-Պարոն Այվազյան, դժվա՞ր է աշխատել երեխաների հետ:

-Հակառակը: Երեխաները լրացուցիչ ախտանիշներ չեն հորինում, նրանք ինտերնետում իրենց հիվանդության մասին չեն կարդացել և, ի տարբերություն ծնողների, խուճապի մեջ չեն: Առհասարակ, ծնողների հետ ավելի դժվար է, բայց ես ինքս էլ երեխաներ ունեմ և հասկանում եմ նրանց: Առհասարակ, փոքրիկ պացիենտներիս վերաբերվում եմ, ինչպես իմ երեխաներին: Խաղալով, երգելով, շեղելով բոլոր պրոցեդուրաները կատարում ենք և փոքրիկին առավելագույս առողջացած ուղարկում ենք տուն: